Annem ve Babam'ın Gurbet Hikayesi

Almancı Facebook ve Instegram sitesinde yayınlanan Erdemir ailesinin Gurbet hikayesi:

Bir gurbetçi evladı olarak bende burada sizlere annem ve babamın hikayesinden bahsetmek istiyorum.

Annem Kamile Erdemir ve babam Mehmet Erdemir Isparta Uluborlu’da tanışıp 1967 yılında evlenmişler. Babam öğretmen olarak ilk yıllarında Kars'ın ve Mardin'in köylerinde öğretmenlik yapmış, 1968 yılında da abim Gürkan dünyaya gelmiş. Abim 1,5 yaşındayken menenjit hastalığı geçirerek maalesef zihinsel engelli oldu, teşhisi 100%, yanı kimseyi tanımıyor ve konuşamıyor ve kendi kendine bakamıyor. Dolayısıyla hep bir bakıcıya muhtaç yaşadı şu ana kadar. Annem o dönemlere TV’de bir siyah beyaz filmi izliyor, bu filmde kör ve dilsiz bir kızın nasıl eğitildiği konu ediliyor. Annem o günden itibaren babama, imkân olsa da yurtdışında oğlumuzu eğitecek kurumlar bulup onun için oralara gitsek diye söylemeye başlıyor. Babam benim doğduğum 1974 yılına kadar Afyon Nuribey köyünde okulda müdürlük yapıyor. Daha sonra yurtdışına öğretmen olarak gidebilmek için birkaç kez imtihanlara giriyor. Nihayetinde 1979 yılında Almanya Karlsruhe Ettlingen şehrine öğretmen olarak 5 yıllık gelme hakkı kazanıyor. Bir yıl sonra annemi, Gürkan abimi beni ve kardeşim Hasan’ı da yanında götürüyor. Hep beraber Nürnberg şehrine yerleşiyoruz ve babam orada Türkçe öğretmeni olarak görevine devam ediyor. Abim Gürkan bakım evinde çok güzel bir şekilde eğitim alıyor, ben ilkokul birinci sınıfa başlıyorum, kardeşim de bebek zaten. 5 yıl sonra babamın görev süreci bitiyor ve bizim ilk kalma mücadelemiz başlıyor. Yetkililere Türkiye’de henüz zihinsel engelliler için bakım evlerinin bulunmadığından dolayı Gürkan abimin bakım ve eğitimi için Almanya’da kalmak istediğimizi belirtiyoruz ve bir beş yıl daha babamın görevi uzatılıyor. Annem 1987 yılında bizim gibi engelli çocukların velileriyle birlikte ilk önce buluşmalara başlıyor ardından Türk-Alman Engelilleri Entegrasyon Derneğini Nürnberg’de kuruyor. İkinci beş yılımız dolduktan sonra o dönemin Bavyera Eyalet Başkanının yanına çıkarak ailemizin özel durumunu, dernek çalışmalarını anlatarak özel oturum izini istiyoruz ve isteğimiz kabul görüyor, süresiz oturum ve çalışma izini alabiliyoruz hepimiz.

Annem dernek başkanlığını tam 35 yıl sürdürüyor ve bir sürü kurum kuruluş, devlet yetkililerden ve Belediye başkanlarından takdir ve övgüler kazanıyor. Aldığı ödüller: Bayerischer Verdienstkreuz (Bavyera Eyalet Başbakanı tarafından üstün liyakat ödülü), Bürgermadallie der Stadt Nürnberg (Nürnberg Belediye Başkanı tarafından üstün başarı ödüllü) , T.C. Başbakanı tarafından takdir nişanesi.

Babam 2011 yılında emekli olasıya kadar öğretmenliğe devam etti, şu an annemle birlikte emekliğini hem Türkiye’de hem de Nürnberg’de sürdürüyor. Sağlıkları çok şükür iyi durumda.

Abim Gürkan ise halen Bakımevinde çok güzel bakılıyor ve eğitim alıyor.

Ben ise Nürnberg Eğitim fakültesinden mezun olduktan sonra, Avusturya’ya eşim ve çocuklarımla birlikte yerleşerek Viyana’da lise de din dersi öğretmeni olarak KPH/Wien Krems Yüksekokulunda ise öğretim üyesi olarak çalışmaktayım. 5 çocuğum ve 4 torunum var.

Kardeşim Hasan’da evli, 3 çocuğu var ve yazılımcı olarak çalışmakta.

Biz çocuklarını düşünüp onların eğitimiyle ve dertleriyle her an ilgilenen annem ve babama minnetlerimi sunar, onlara teşekkür eder, Allah razı olsun diye dua eder, ellerinden öperim.

Rabbim tüm gurbetçilerimizden razı olsun, Annem babam dahil herkese sağlık sıhhat ve huzurlu bir yaşam dilerim.

Erkan Erdemir, Viyana